Kaart (cartografie) - Macquarie-eiland (Macquarie Island)

Macquarie-eiland (Engels: Macquarie Island) is een oceanisch eiland in de Zuidelijke Oceaan, ongeveer 1500 km ten zuidoosten van Tasmanië op 54° 30' S, 158° 57' E. Sinds 1900 maakt het administratief deel uit van Tasmanië (gemeente Huon Valley Council, Australië), sinds 1978 staat het eiland op de lijst van beschermde gebieden in Tasmanië en sinds 1997 staat het op de Werelderfgoedlijst. Het eiland herbergt de totale populatie van de Schlegels pinguïn (Eudyptes schlegeli). Het behoort ecologisch gezien tot de toendraregio en is onderdeel van de Subantarctis. Het is een plaats waar twee tektonische platen elkaar raken.

Sinds 1948 onderhoudt de Australian Antarctic Division (AAD) een permanente basis (het Macquarie Island Station) op de landengte aan de noordkant van het eiland aan de voet van een heuvel (Wireless Hill). De steeds wisselende bemanning van dit station bestaat uit 20 tot 40 personen en zij vormen de enige menselijke bewoners van het eiland.

Het eiland is een mooi voorbeeld van ecologisch herstel omdat invasieve diersoorten als ratten, konijnen en verwilderde katten met succes zijn verwijderd, zodat de oorspronkelijke inheemse flora en fauna zich konden herstellen.

De Australische Brit Frederick Hasselborough ontdekte per ongeluk op 11 juli 1810 het onbewoonde eiland terwijl hij op zoek was naar nieuw gebied voor de zeehondenjacht. Hij claimde Macquarie eiland voor het Verenigd Koninkrijk en het werd toegevoegd aan de (toen nog) kolonie Nieuw-Zuid-Wales. Het eiland is genoemd naar kolonel Lachlan Macquarie, gouverneur van Nieuw-Zuid-Wales van 1810 tot 1821. Er zijn vage aanwijzingen dat het eiland eerder door Polynesiërs is bezocht.

Fabian Gottlieb von Bellingshausen, die het gebied verkende voor Alexander I van Rusland vervaardigde de eerste kaart van Macquarie-eiland. Bellingshausen landde daar op 28 november 1820, bepaalde de geografische positie en verhandelde rum en voedsel aan de zeehondenjagers die er actief waren. Tussen 1810 tot 1919 werden eerst de zeehonden en vervolgens pinguïns tot praktisch het punt van uitsterven bejaagd. De weersomstandigheden op het eiland en de omringende zee werden beschouwd als zeer weerbarstig, zo zelfs dat het idee om het eiland te gebruiken als een strafkolonie werd verworpen.

In 1877 leed de bemanning van de schoener Bencleugh schipbreuk en verbleef daar maandenlang. De reder, John Sen Inches Thomson, schreef daarover in 1912 een boek. In 1890 droeg Nieuw-Zuid-Wales het eiland over aan Tasmanië, die vervolgens het gebied verpachtte aan Joseph Hatch (1837–1928) die er pinguïns ving en de opbrengst aan dierlijk vet exploiteerde. Tussen 1911 en 1914 werd het eiland een basis voor de Australaziatische Antarctische expeditie. Tussen 1911 en 1915 was er ook een weerstation.

In 1933 werd het eiland een natuurreservaat krachtens een wet uit 1928 waarin de bescherming van Tasmaanse zoogdieren en vogels werd geregeld. In 1972 werd het een staatsnatuurreservaat vallend onder de Tasmanian National Parks and Wildlife Act uit 1970.

Op 5 december 1997 werd Macquarie-eiland op de Werelderfgoedlijst geplaatst vooral vanwege zijn unieke geologische eigenschappen. Op 23 december 2004 vond een aardbeving plaats met een kracht van 8,1 op de schaal van Richter (een van de grootste aardbevingen die ooit werd gemeten, hoewel iets minder hevig dan de zeebeving van 9,3 op de schaal van Richter die drie dagen later nabij het eiland Sumatra plaatsvond en een enorme tsunami veroorzaakte). Het eiland beefde hevig, maar er was weinig schade. Op 12 april 2008 vond in de buurt van Macquarie-eiland weer een aardbeving plaats van 7,1 op de schaal van Richter.